9. Pamiętaj, że w życiu istnieje coś takiego jak uczucia. I te wredne bestie czasem przejmują nad nami większą kontrolę, niż przypuszczamy

Marthe:

                Tydzień spokoju i oddechu przydał mi się doskonale. Czuję potrzebę spotkania z Tomem i powiedzenia mu co dalej. Chcę mu się wygadać. Chyba to wszystko ma sens. W końcu ktoś mnie słucha. Nie jestem skazana na samą siebie i swój mózg. Wspomnienia przestają boleć, gdy dzielisz je z innymi. Tym bardziej te, o których chcesz zapomnieć.

                Wkładam swoją ulubioną grafitową spódnicę. Idealnie pasuje do białej koszuli, którą wczoraj kupiłam. To ważne spotkanie i ważny klient. Nie mogę zawieźć ani szefa, ani samej siebie. Zwłaszcza, że czuję, że wychodzę na prostą.

                Wkładam swoje najwygodniejsze szpilki, o ile można stwierdzić, że szpilki są wygodne. Brzoskwiniowa szminka ląduje na moich wąskich ustach i wychodzę. Czas zmierzyć się z życiem.

                W pracy jestem praktycznie godzinę przed czasem. Starannie czytam umowę, którą tłumaczyłam i sprawdzam, czy nie ma w niej błędów. Jestem spokojna. Wiem, że będzie dobrze.

- Marthe? – słyszę znajomy głos. Spoglądam na drzwi i widzę Ingrid.

- Cześć. Wszystko w porządku? – podchodzę do niej i mocno przytulam.

- Mogę u Ciebie zostać parę dni? – zamieram.

- Jasne. Ale coś się stało? – pytam.

- Pokłóciłam się z Timem.

- A Twój synek?

- Nie jestem zbyt odpowiedzialna, by zajmować się dzieckiem sama.

- Weź klucze. Przyjadę po południu i pogadamy.

- Ratujesz mi życie – przytula mnie z całej siły.

- Nie rób nic głupiego…

                Mimo sukcesu w pracy, wcale nie jestem szczęśliwa. Mam w głowie smutek i rozgoryczenie na twarzy przyjaciółki. Wiem, że popełniła w życiu błędy, ale Tim nie ma prawa zabierać jej dziecka. Nie jest już modelką. Zmieniła się. Dla niego i ich dziecka. Przytyła, przestała o siebie dbać… Wcale się nie zdziwię, jeśli się dowiem, że ten idiota ma jakąś ździrę na boku.

                Wstępuję do supermarketu i kupuję lasagne na wynos i butelkę wina. Ja dzisiaj nie piję. Podjeżdżam pod blok i wchodzę na swoje poddasze. Słyszę cichą muzykę dobiegającą zza drzwi mojego mieszkania.

- Ingrid? – wołam głośniej.

- Salon – odpowiada. Wchodzę dalej i widzę, że zdążyła się dobrać do moich zapasów. – Przepraszam, ale nie mogłam się powstrzymać.

- Nie szkodzi. Kupiłam drugą – puszczam jej oczko. – Zjesz coś?

- Nie jestem głodna.

- Musisz jeść…

- Kiedyś słyszałam coś innego. A potem przestałam się pilnować…

- O co poszło? – siadam obok niej i przytulam ją.

- Za mało się staram. Widzę tylko dziecko.

- Ale przecież zajmujesz się domem. Co mu nie pasuje?

- Że dla niego za mało się staram. Że mam męża, to już koniec. Chodzę w worach i bez makijażu. Że na bluzkach mam resztki jedzenia Andreasa i mi to nie przeszkadza. Że zapomniałam o podstawowym obowiązku kobiety. O prezentacji.

- Przepraszam za to co powiem, ale on jest skurwysynem. Nigdy go nie lubiłam.

- Wiem. I miałaś rację.

- Musimy odzyskać Andreasa.

- On mi go nie da. Ta jego popieprzona mamuśka zrobiła mu pranie mózgu.

- Jeśli nie da rady po dobroci, to załatwimy to inaczej.

- Jak? Przecież jego wszyscy znają…

- Znajdziemy sposób.

- Zwalam Ci się na głowę, co?

- Daj spokój. Wiesz, że jesteś u mnie mile widziana – uśmiecham się.

- Nawet po tylu latach?

- Nawet – przytulam ją mocno.

- A Ty? Radzisz sobie?

- Jakoś…

- Co z…?

- Zamknięty temat. Zjedzmy coś.

                Wieczorem wybieram numer Toma. Wahałam się chwilę, ale stwierdziłam, że zaraz się uduszę od nadmiaru emocji.

- Słoneczko, co tam?

- Możemy się spotkać?

- Jutro?

- Dziś.

- Jest 21:47… - chyba nie wybrałam najlepszej pory.

- Wybacz, czasem zapominam o tym, że masz rodzinę – zmieszałam się. – Jutro? 9?

- Jak wstanę – chichocze. – 9 u mnie. Zapraszam na śniadanie.

- Nie, to będzie krótka rozmowa…

- Mimo wszystko i tak zapraszam.

- Do zobaczenia. Pozdrów Ester.

- Do jutra.

- Z kim rozmawiałaś? – Ingrid zaskakuje mnie swoją obecnością w kuchni.

- Z przyjacielem. Chce się spotkać rano – nie powiem jej o Tomie. Uznałaby mnie za idiotkę.

- O której?

- 9. Możesz spać spokojnie – mówię szczerze. Znam jej manię spania do późna. Z resztą ja mam tak samo.

- Okej. Dobranoc i jeszcze raz dzięki za pomoc.

                Rankiem jadę prosto do rezydencji Toma. Jak przez cały tydzień byłam pewna i zbierałam się do tego momentu, tak teraz kompletnie obleciał mnie strach i chcę się schować pod kołdrę.

- Marthe! – Ester jest w wyśmienitym nastroju.

- Przepraszam, że ładuję się Wam w niedzielny poranek, ale…

- Nie gadaj głupot. Wchodź – zaprasza mnie dłonią dalej.

                Tom siedzi na tarasie i popija poranną kawę. Nie patrzy na mnie, tylko przed siebie. Gdzieś tam, w koronach drzew szuka punktu zaczepienia.

- Cześć – mówię cicho.

- Jesteś w końcu – wskazuje dłonią na fotel obok niego.

- A co, stęskniłeś się? – prycham.

- Brakowało mi Twojego psioczenia.

- Jak nie chcesz słuchać, mogę wyjść…

- Mów lepiej. Jestem ciekaw co było dalej – zaciera ręce. Jeszcze popcornu mu brakuje.

                Minęło kilka miesięcy. Zaliczyłam sesję i mogłam w końcu odpocząć. Mama była wściekła, gdy się dowiedziała, że pracuję. Ale miałam to w dupie. Najważniejsze było, że się usamodzielniłam. W wakacje przyjechała do mnie Ingrid i zaproponowała mi dwa tygodnie w Londynie. Zgodziłam się bez wahania.

- Co mama na to?

- A jak myślisz? Powiedziała, że nigdzie nie jadę. Bo coś mi się stanie. Bo mnie zgwałcą, zabiją, itp.

- Jechałaś do Londynu, nie do Bagdadu…

- Moja mama…

                Ingrid dostała duży kontrakt na kampanię reklamową i tam miała mieć sesję zdjęciową. Dla mnie to było coś. W końcu wylot z tego cholernego Oslo. Mogłam zmienić środowisko i odpocząć. A że pracowałam, to miałam oszczędności i mogłam sobie pozwolić na wyjazd.

               

- A Anders?

- Nie umiałam już spotykać się z nim jak kiedyś.

- Zerwałaś z nim?

- Nigdy nie byliśmy razem…

- Ale przecież kilka miesięcy się spotykaliście, tak?

- No tak. Ale… Gdy mnie całował, to ja wcale nie czułam euforii. Wręcz chciałam jak najszybciej zapomnieć o tym i udawać, że nic się nie działo.

- Spaliście ze sobą?

- Kuźwa, co Cię to obchodzi?! – piszczę. – Nie.

- Przepraszam, nie chciałem być wścibski.

- Do prawdy? Ciężko mi w to uwierzyć…

                Anders przyszedł do mnie dzień przed wyjazdem, że chce ze mną porozmawiać. Nie przejęłam się tym zbytnio, bo byłam zajęta pakowaniem. Chwilę później słyszałam dzwonek. Zbiegłam na dół i otworzyłam mu drzwi.

                Stal wyszczerzony z kwiatami w ręce i czekał na moją reakcję. Wpuściłam go i pocałowałam w policzek. On chyba oczekiwał czegoś więcej, bo minę miał okropną.

- Stało się coś? Z jakiej to okazji? – wzięłam od niego bukiet. – Dziękuję.

- Z nijakiej. Stęskniłem się – uśmiechnął się głupio.

- Anders, ja…

- Ja zacznę. Póki mam odwagę.

- Coś się stało, tak? Proszę, mów! – przeraziłam się. Minę miał, jakby miał zemdleć zaraz.

- Kocham Cię – wtedy stanęło mi serce.

- Tak z grubej rury?

- Nie pierdolił się.

- A Ty?

- Przecież znasz odpowiedź…

- Ja nie wiem co powiedzieć…

- Wiem, że Cię zaskoczyłem. Że obiecałem zwolnić…

- Obiecał?

- Kilka tygodni wcześniej powiedziałam mu, że potrzebuję oddechu…

- Wyjeżdżam.

- Dokąd?

- Spokojnie. Na wakacje – uspokajam go. Widziałam, że prawie umierał tam z rozpaczy.

- Na ile?

- Dwa tygodnie. Z Ingrid. Do Londynu.

- Uff. To kamień z serca – powiedział i podszedł do mnie.

- Obiecuję pomyśleć – dodałam. Nie wiem po co. Przecież wewnętrznie wiedziałam, ze to nie miało sensu.

- Kiedy lecisz?

- Jutro rano. Pakuję się właśnie…

- Przeszkadzam Ci? Mogłaś mówić! Poszedłbym sobie – mówi zmieszany.

- Nie! Właściwie jestem spakowana. Chcesz herbaty? – pytam grzecznie.

- Chętnie – chyba wtedy mu trochę ulżyło.

- Zapraszam do salonu – poprosiłam, żeby usiadł, a sama powędrowałam do kuchni.

- Długo siedział?

- Godzinkę? Potem wrócił Matti i już się nie dało. Pocałował mnie na do widzenia i kazał na siebie uważać. I prosił bym czasem zadzwoniła czasem.

- Dzwoniłaś?

- Raz.

- Ale urlop się udał.

- Prawie. Pod koniec zadzwonił do mnie Tande…

                Pewnego wieczoru spacerowałam sobie uliczkami Londynu, gdy poczułam wibracje telefonu. Zobaczyłam jego twarz na wyświetlaczu i zamarłam. Zignorowałam pierwszy telefon. Ale za trzecim nie wytrzymałam.

- Czego chcesz kretynie?

- Co słychać?

- Nie Twoja sprawa.

- Wiem, że wyjechałaś. Anders mi się żalił.

- Jesteś pijany – bełkotał.

- Z tęsknoty. Nie ma Cię i musiałem jakoś zapić smutki.

- Jesteś chory psychicznie. Przestań kpić ze mnie.

- Mówię poważnie! Stęskniłem się za Tobą – zamurowało mnie. Te słowa…

­- Znaczyły bardzo wiele, tak?

- Tak… - jest mi wstyd.

- Może on naprawdę coś czuł?

- Tak. Brakowało mu rozrywki…

- Marthe, przestań. Z tego co opowiadasz, to wcale nie jest taki najgorszy.

- Nie doszliśmy jeszcze do punktu kulminacyjnego…

- Coś jeszcze? Jestem zajęta – skłamałam.

- Jak wrócisz, to odezwij się. Brakuje mi tego Twojego ciętego języka.

- Cześć – odpowiedziałam szorstko i rozłączyłam się. Ale mówiąc szczerze, nic mi tak nie poprawiło humoru jak ten cholerny telefon…

~

Daniel:

Wariowałem bez niej. Anders skiełczał, że tęskni, że wyjechała, że powiedział jej, że ją kocha, a ona nic… A ja próbowałem być przyjacielem i jednocześnie myśleć o sobie. Bo ja też tęskniłem, ale nie mogłem o tym nikomu powiedzieć.

Zadzwoniłem do niej w czasie oczekiwania na swoją kolej w kibelku w klubie…

- Ciekawe miejsce na rozmowę.

- Tylko tam byłem bez nachalnego towarzystwa…

                ­Nie trwało to zbyt długo. Spodziewałem się raczej wydzwaniania przez godzinę, potem wrzasków, czy wyłączonego telefonu. Ale odebrała. I nie śmiała się. Wiem, że trochę ją ścięło z nóg. Jak się rano obudziłem, to mnie też ścięło.

                Myślałem o niej 24/7. Do klubów chodziłem dla zabawy, ale każda poznana tam dziewczyna nie była nią. Nawet super-hiper modelki. Chciałem, żeby wróciła, żebyśmy mogli rozmawiać, przekomarzać się…

                Pewnego wieczoru przyszedł do mnie z flaszką…

- Do prawdy, czy wy wszyscy pijecie tam w kadrze na umór?

- Już nie.

- Ja rozumiem, stresujący zawód, ale…

- Zero szacunku? A pomyśl o fankach. Pomyśl co one czuły, jak się dowiedziały, że ich Tande ukochany może być alkoholikiem? Cud, że to jakoś ucichło…

- Zgodziłeś się na odwyk.

- No i udawałem kontuzję pół roku.

- Ale wyszedłeś z tego.

- Wiesz, że gdyby nie Ty…

- Oboje mamy to za sobą. Widocznie miało tak być.

­- Co tam?

- Wróciła.

- I?

- Nie odzywa się. Zadzwoniła raz.

- Ale odezwała się. W czym problem?

- Ona mnie nie chce. Nie wiem czemu. Staram się, robię wszystko jak trzeba, pomału, a ona…

- Ale do miłości nikogo nie zmusisz…

- Chciałem po prostu z nią być… - zaczął wyć. A ja siedziałem i lekko go obejmowałem. Nie wiedziałem co dalej. W zasadzie chciałem wyć z nim.

­- Mimo wszystko, to musiało być komiczne.

- Dobry z Ciebie psycholog…

- No, ale spójrz na to z boku.

- Wiem. Jak dwa nieszczęśliwe geje...

- Zazdroszczę Ci. Zaliczasz jedna po drugiej i się nie angażujesz. Masz wszystko czego potrzeba.

- Czasem chciałbym kochać…

- Ty?! – prychnął. – Nie wierzę, że to mówisz!

- Pamiętaj, że w życiu istnieje coś takiego jak uczucia. I te wredne bestie czasem przejmują nad nami większą kontrolę, niż przypuszczamy…

- Zakochałeś się? – patrzy na mnie zdziwiony.

- Nie. Ktoś to kiedyś powiedział… - wymigałem się zręcznie. – Chodzi o to, że ona potrzebuje czasu. Jest trochę nieśmiała i zagubiona. Ale widocznie nie umie tak już, zaraz, na pstryknięcie palcem.

- Muszę z nią pogadać.

- Pomału. Daj jej czas, niech sama zadzwoni.

- Tak byś zrobił?

- Tak – odpowiedziałem. Wziąłem się za rozlewanie wódki. I on i ja tego potrzebowaliśmy…

- Wiesz, że już wtedy wiedziałeś, że ją kochasz, prawda?

- Tak. Wiedziałem. I te wredne bestie mnie dopadły.

- Ale nie zastanawiało Cię dlaczego?

- Nie. Wiedziałem, że czasem na to nie ma rady.

                Następnego dnia czułem się nawet dobrze. Siłownia, trening i potem postanowiłem iść na spacer…

- A tam ona…

- Powinieneś obstawiać zakłady.

                Siedziała w porcie, na tej samej ławeczce. Z podkulonymi nogami i patrzyła się na zachodzące słońce. Usiadłem obok i zrobiłem tak samo.

- Cześć – odezwałem się pierwszy. Gdzieś w przestrzeni czuć było napięcie.

- Cześć. Co tu robisz?

- Spacerowałem. Czasem tu przychodzę. Ale Ty nie, więc dlatego jestem zaskoczony.

- Musiałam trochę przemyśleć i poukładać sobie.

- Ułożyłaś?

- Tak. Już wiem co chce zrobić – odpowiedziała i spojrzała w moje oczy. Wtedy się rozpłynąłem…

*****

Cześć :D

Wiem, że macie już dość tej dwójki, ale obiecuję, że niedługo finał :D

Wytrzymacie? :D

Jak było w Wiśle? Podzielcie się wrażeniami :D

Ja sobie obiecałam, że mnie nic nie powstrzyma w zimie. Już mam dość tej rozpaczy przez TV. 

Chcę misiaczków zobaczyć na żywo i poczuć te emocje (zima to zima :P) 

Czekam na Wasze opinie :D

Buziaki :*