8. Kiedy ktoś Ci mówi, że wie co dla Ciebie lepsze, to zwykle albo ma za duże ego, albo faktycznie Cię zna i to wie

Marthe:

                Godzinę temu wróciłam od Toma. Nie potrafię sobie znaleźć miejsca. Cokolwiek na co nie spojrzę, przypomina mi tego cymbała. Chyba niepotrzebnie skusiłam się na to cholerne ogłoszenie. Jak facet, który kiedyś pracował jako terapeuta dla AA, nagle może stać się najlepszym psychologiem dorosłych ludzi. Przecież nikt o zdrowych zmysłach nie kontynuowałby tej „terapii” u niego.

                Tom jest dziwakiem. Okropnym dziwakiem. Ale, gdyby nie on, to nigdy nie wyszłabym z tego cholernego nałogu. Tak wiele cierpliwości i empatii w to włożył…

                Jutro minie 3,5 roku od wypadku. Miałam mnóstwo szczęścia. To, że żyję. I odzyskałam prawo jazdy… Spadłam na samo dno. Dno, do którego ściągnął mnie Tande. Za to go nienawidzę. Za to, że pozwolił mi uwierzyć w siebie, a potem zostawić z tym wszystkim.

                Czuję się samotna. Bo jestem, nie ma co ukrywać. Nie mam teraz do kogo zadzwonić. Ingrid już dawno ma rodzinę i zajmuje się swoim cudownym synkiem. Therese nie chce mnie znać. W sumie jej się nie dziwię, a Thomas? Ma tego swojego chłopaka i żyją sobie beztrosko w Lillehammer. Tylko ja jak zwykle, nieudacznik życiowy, wiecznie sama…

                Budzę się z samego rana. Jest jeszcze przed szóstą. Nadal panuje ciemność. Nie wiem czemu usnęłam tak szybko. Biorę prysznic i szykuję się do pracy.  Nie chcę jej stracić jak poprzedniej.

                Około południa robię sobie przerwę na lunch. Mam ochotę iść tam i pogadać z Tomem dokładnie w miejscu, w którym właściwie wszystko się zaczęło. Może dlatego bez zastanowienia wybieram jego numer. A on posłusznie zjawia się w tej przeklętej kawiarni chwilę później.

- Wiszę Ci chyba ekstra wypłatę – zamawiam czarną kawę. Przed nim ląduje zielona herbata i sernik.

- Opowiadaj. Nie sądzę, że tak po prostu zadzwoniłaś…

                Byłam wściekła. Tande zwyczajnie miał mnie gdzieś. Chciał pozbyć się wyrzutów sumienia i tyle. Nie mogłam jednak sobie tego przetłumaczyć. Ale przecież to było proste. Ja za dużo sobie wyobraziłam…

­- Miałaś do niego słabość w dzieciństwie?

- Nie. Chodziło raczej o to, że się znaliśmy.

- Bliżej?

- Nie. Był moim sąsiadem. Nic więcej. Ale widywałam go częściej niż innych.

Kiedy mama odprowadzała mnie na przystanek, odbierała go i razem maszerowaliśmy w miejsce zbiórki. Mama jak zwykle zagadywała go, a on miał talent do podlizywania się. Wszędzie potrafił wejść i dotrzeć. Jak jakiś wąż obślizgły. I moją mamę potrafił czarować. A ja stałam obok jak te widły w gnoju i słuchałam, jak urabia moją mamę. A potem wysłuchiwałam w domu, że jestem dziwna i powinnam zachowywać się jak on. Grzeczny, ułożony, mądry… Wcale nie chciała słuchać, że ten idealny blond chłopczyk naśmiewa się ze mnie i mojego nadbagażu przy innych dzieciach. Że nie szczędzi szyderczych uwag. Ale ja go ignorowałam. Nie chciałam pokazać jemu i tym innym chorym psychicznie, rozpieszczonym bachorom, że mogą mnie złamać. Tak nauczyłam się nikomu nie ufać…

- Do teraz Ci to zostało.

- A czego się spodziewasz? Że nagle się otworzę i będę wesołą, radosną panną idealną? Że zapomnę jakimi świniami są ludzie? Dopóki nie jesteś lepszy od nich, to mają Cię za równego, albo przynajmniej nieistotnego. Ale, gdy zaczynasz być mądrzejszy i fajniejszy, czego oni pragną najbardziej, zrobią wszystko, by zrównać Cię z ziemią.

- Tutaj się zgodzę.

- Niezmiernie mnie to cieszy – odpowiadam rozluźniona. Może jednak nie jest taki najgorszy… - Nikt lepiej niż ja nie wiedział co jest dla mnie dobre.

- Kiedy ktoś Ci mówi, że wie co dla Ciebie lepsze, to zwykle albo ma za duże ego, albo faktycznie Cię zna i to wie…

- Skąd bierzesz te złote myśli?

- Z głowy – spogląda na mnie krzywo.

                Wracając do tematu. Postanowiłam w końcu się postawić. Następnego dnia poszłam do tej cholernej kawiarni, bo dowiedziałam się, że szukają kelnerki. Powiedziałam co potrafię, a oni potrzebowali kogoś nowego na gwałt.

                Od razu dostałam fartuszek i przydział do pracy. Szef pokazał mi jak obsługiwać ekspres, kasę i jeszcze jakieś pierdoły...

- To stąd to miejsce… Co się stało, że już tu nie pracujesz?

- Powoli….

                Była połowa dniówki. Trochę byłam zmęczona, ale z okazji, że to był weekend, chciałam popracować dłużej. W tygodniu mogłam wpadać tylko na 3-4 godziny i to po zajęciach. Usłyszałam, że ktoś wchodzi. I od razu ścięło mnie z nóg.

­- Tande z jakąś cziką?

- Tak. Ładną, szczupłą, blond cziką.

                Musiałam podejść i zebrać zamówienie. Ileż bym dała, żeby ponownie ujrzeć tą zestresowaną mordę tego buca. Patrzył na mnie, a jego towarzyszka zaczynała się czerwienić ze złości. Chyba nie pasował jej brak zainteresowania z jego strony.

- Co podać? – spytałam łagodnie.

- Dwie kawy – odpowiedział, czym wzburzył swoją towarzyszkę.

- Ja poproszę zieloną herbatę.

- I dwa ciastka – ponownie odpowiedział za nią.

- Chyba, że zjesz je sam. Ja dziękuję – odpowiedziała szorstko.

- Coś jeszcze będzie dla państwa? Polecam zestaw dla par: dwie kawy + ciasteczka w kształcie serduszek, z delikatnymi zdobieniami z czerwonego lukru – dodałam ze sztucznym uśmiechem na ustach.

- Nie – warknął. – Dziękujemy, ale dzisiaj nie skorzystamy – dodał łagodniej. Odeszłam i wykonałam zamówienie.

- Przyznał się jej, że Cię zna?

- Co Ty?! Ta gnida potrafi jedynie wodzić za nos i kłamać.

- Może czasem mówił prawdę?

- Nie. On zawsze kłamie. Nawet jak nie chce.

- Nie uważasz, że jego ta historia też mogła nieco obejść i poruszyć?

- U niego to się nawet nic nie porusza w spodniach jak się podnieci. Jest nieczułym, bezczelnym chamem.

- Sprawdzałaś? – dodaje z figlarnym spojrzeniem, czym wybija mnie z rytmu.

- Nie – odpowiadam twardo.

                Podałam im zamówienie i wróciłam na miejsce. Miałam jednak ochotę wylać mu na ten obrzydliwy łeb gorącą kawę. Żeby się nauczył, że nieładnie jest być zimnym draniem. Ale postanowiłam to przemilczeć.

                Na szczęście było kilku innych klientów w kawiarni, więc mogłam zająć się pracą i nie myśleć o tym padalcu. Ileż razy czułam na sobie jego spojrzenie. Intensywne, zupełnie wypalające mi skórę.

- Ile płacę? – podszedł do baru niepostrzeżenie, przez co o mało nie stłukłam filiżanki.

- Zaraz podam panu rachunek.

- Nie rób tak – zaskomlał. Pamiętam do teraz reakcję ludzi na moje głośne prychnięcie.

- Chyba mnie pan z kimś pomylił – podałam mu paragon.

- Marthe, daj spokój…

- Kartą czy gotówką? – westchnął tylko i podał mi kartę.

- Zbliżeniowo – dodał.

- Dziękujemy i zapraszamy ponownie – powiedziałam i uśmiechnęłam się sztucznie.

- Nie kłam. Wcale nie chcesz mnie tutaj.

- I w moim życiu też. Idź bądź chamem gdzieś indziej.

­- Odpowiedział coś?

- Nie. Wyszedł.

- Widzieliście się potem?

- Nie. Minęło kilka miesięcy. Ja pracowałam, a on robił za gwiazdę – spoglądam na zegarek. – Muszę lecieć.

- Ja też. Mam wizytę na 13.

- Widzimy się za kilka dni. Muszę odetchnąć.

- Wiesz, że jesteśmy coraz bliżej rozwiązania?

- Wiem. Dlatego potrzebuję chwili, by móc o tym mówić.

- Będzie dobrze. Marthe, ja w Ciebie wierzę – przytula mnie przelotnie i wychodzi, wcześniej zostawiając kilkadziesiąt koron na stoliku. A ja zostaję na środku kawiarni sama. Kompletnie zszokowana.

~

Daniel:

- Dzwoniła i poprosiła o spotkanie – słyszę jego głos w słuchawce. – Nosz kurw… - słyszę klakson.

- Prowadzisz?

- Brawo Szerloku.

- Jak przeszkadzam, to mów.

- Spoko. Już parkuję pod kamienicą.

- Słuchaj… Ja mam wyrzuty sumienia. Ja nie umiem tak dłużej… - przeczesuję dłonią włosy.

- Chcesz mi powiedzieć, że masz już gdzieś rozwiązanie Twojej zagadki?

- Nie… Ja po prostu wiem, znaczy domyślam się, ile ją to kosztuje.

- A Ciebie wcale?

- Ja jestem mniej ważny.

- Oboje jesteście ważni. Dla mnie, dla siebie samych i dla siebie wzajemnie…

- Ona mnie nienawidzi.

- Ona sama nie wie co czuje. Wiesz jak ona wygląda, kiedy o Tobie mówi?

- Jak? – nie wiem czemu pytam.

- Kończę o 18. Wpadnij – rozłącza się. Teraz się, kurwa, rozłącza. Co za frajer przebrzydły!

                Wychodzę z mieszkania i pędzę na siłownię. Muszę gdzieś wyrzucić z siebie to wszystko. Wychodząc potrącam szafkę stojącą w przedpokoju. Na podłogę spada coś szklanego, bo huk tłuczonego szkła rozprzestrzenia się po całym domu. Spoglądam za siebie i widzę potłuczoną ramkę. Doskonale wiem czyje zdjęcie jest w środku…

                Podchodzę wolno i podnoszę je. Patrzę na nie już praktycznie szklanymi oczami i nie mogę przestać się gapić. Ja i ona. Razem, w tym cholernym porcie. Chwilę przed katastrofą. Praktycznie ostatnie chwile szczęścia… Gładzę palcem jej twarz. Szybko jednak otrząsam się. Odkładam fotografię na stolik i biegnę po szufelkę i zamiatam tor przeszkód.

                Na siłowni daję z siebie wszystko. I tak zaniedbałem się tak, że wstyd w ogóle myśleć. Alex mnie zabije. Po prostu. I będzie miał rację. Już dawno ktoś powinien zrobić ze mną porządek. Boję się życia od pewnego momentu. Od pewnej decyzji. Ja się wcale nie dziwię, że ona ma mnie za ostatniego frajera.

- Ludzi nie słyszysz? – dociera do mnie znajomy głos.

- Kenny… - nie chcę go widzieć.

- Ostatnio jesteś dziwny, ale jakoś to załatwimy. Może impreza wieczorem? U mnie? Będą nowe cziki – mruga brwiami.

- Pasuję – odpowiadam. Nie mam ochoty.

- Ty? Tande? Król dancingu?

- Tak, ja. Tande, król idiotyzmu.

- No ale będzie alko!

- Nie piję.

- Od kiedy? – prycha.

- Od kiedy wpadłem w nałóg. Daj mi pobiegać – odpowiadam i nie obserwuję jego reakcji. Wiem, że zbiera szczękę z podłogi. Ja sam jestem zdziwiony, że się w końcu przed kimś przyznałem. Do tej pory wiedział tylko Tom. Z wiadomych przyczyn.

                Kenny znika, a wraz z jego zniknięciem, wyrzuty sumienia gdzieś pędzą w nieznane. Po treningu biorę prysznic, pakuję się i spadam do mieszkania. Robię jakiś szybki obiad i kładę się spać. Potrzebuję snu. Chwili zapomnienia. Ale nie dane mi jest spać. Przynajmniej spokojnie. Myślę o niej. O jej gładkiej pucołowatej twarzyczce. O tym powalającym uśmiechu, którego tak rzadko używa do nokautowania ludzi. Błysku w oku. Tego szalonego, ale za razem powściągliwego. Jakby się bała otworzyć w zupełności. Tylko dwa razy złapałem ją na tym błysku. Z Andersem i wtedy, ze mną…

                Budzę się, choć to chyba nie odpowiednie słowo, po 18. Dzwonię do Toma. Mówi, że jest już w drodze i zaraz wpadnie. Ogarniam mieszkanie. 14 minut później słyszę dzwonek.

- Coś się stało?

- Nie. Spałem. Przynajmniej próbowałem – drapię się po głowie.

- Co słychać?

- Powiedziałem Kennemu o alkoholizmie – nie ma co. Jak z grubej rury, to z grubej.

- Sam z siebie?

- Może czas przestać się okłamywać?

- I dlatego jej zdjęcie leży na widoku? – wiedziałem, że jest spostrzegawczy, ale, że aż tak?

- Stłukłem je przypadkiem.

- Może to nie przypadek?

- Wmów mi jeszcze, że nie wszystko stracone…

- Mów lepiej co się działo, gdy wyszedłeś z kawiarni z tą dziunią…

                Pożegnałem się i odszedłem. Tak, zostawiłem ją na środku ulicy. Nie mogłem znieść tego przeszywającego mnie dalej wzroku Marthe. Nie wiedziałem, że tam pracuje. Byłem pewien, że zamówię kawę, pogadam z dziewczyną, a potem zaproszę do siebie. Ale stało się inaczej…

- Ile razy jeszcze zakończyłeś w ten sposób randki?

- Dwa, może trzy?

- Dalej – kiwa głową.

                Wróciłem do domu. Oczywiście walnąłem kielicha i poszedłem spać. Pamiętam jak dziś, że śniła mi się. Wściekła, obrażona, piękna…

- Wtedy zaczęło świtać?

- Oj tak…

                Chciałem wrócić do tej relacji. Że randki, że rozmowy, spotykanie się. Nawet tych jej docinek mi brakowało. Próbowałem o niej zapomnieć. Chodziłem na imprezy, poznawałem laski, itp. Ten sam mechanizm. Ale to nie były one. Nie były Marthe.

                Zaczynałem wariować. Brakowało mi tej okropnej wiedźmy. A ona sobie pracowała. Czasem podjeżdżałem pod jej kawiarnię i obserwowałem jak obsługuje klientów podając im kawę czy herbatę. Ale nigdy nie wszedłem. Tak kontakt się urwał. Widywałem ją czasem z Andersem w klubach, albo na spacerze. A ona sobie żyła lepiej beze mnie.

- Dlaczego wcześniej mi tego nie powiedziałeś?

- Nie wiem – wzruszam ramionami.

- Terapia nie była skuteczna. Okłamałeś mnie i siebie.

- Ona nadal jest w mojej głowie.

- Jeśli mi nie powiesz wszystkiego, to na zawsze w tej głowie zostanie.

- Ale ja nie chcę. Nie umiem. Nie chcę burzyć tego co mam.

- A jakie ona ma życie? Pracuje od rana do wieczora, wraca, gapi się w okno i idzie spać.

- Ze mną nie byłoby lepiej.

- Oboje jesteście uparci. Jak osły.

- Przynajmniej mamy coś wspólnego.

                Oszalałem na jej punkcie. Nie potrafiłem zebrać myśli. Nagle wróciły mi wspomnienia z dzieciństwa. Było mi wstyd. Taka mądra i wartościowa dziewczyna, a ja miałem to w dupie. Bałem się jakiejś bandy gówniarzy, z którymi nawet teraz nie rozmawiam. Żałuję Tom, cholernie żałuję…

*****

Cześć Misiaczki ;*

Przychodzę do Was w ten okropny zimny, sobotni wieczór z nowym rozdziałem :D

Jestem bardzo ciekawa czy się spodoba :D

Cieszy mnie niezmiernie, że nadal ze mną jesteście. 

Dziękuję :*

I dziękuję za przekroczenie 10000 wyświetleń <3 

Uwielbiam Was :*

A tu obiecana niespodzianka 

KLIK

Do następnego i buziaki :*