10. Nie każda historia jest komedią romantyczną. Nie każde spojrzenie jest przejawem miłości. Nie każdy dotyk mówi, że to właśnie Ty jesteś brakującym ogniwem czyjegoś życia.

Marthe:

Ingrid pojechała wczoraj do domu. Postanowiła walczyć o dziecko, jeśli nie może odzyskać męża. Chyba trochę jej pomogło takie odseparowanie. A dziś rano zadzwonił Tom i poprosił o spotkanie tutaj.

- Dawno tu nie byłam. Ta ławeczka przywołuje kilka wspomnień. Tych dobrych i tych złych. Przeważają oczywiście te złe. Dobre mam jedno…

                Siedzieliśmy i rozmawialiśmy. O wszystkim. O pierdołach. Ale obojgu nam tego brakowało. Gdyby nie to, że potraktował mnie, jak mnie potraktował, to już dawno byśmy byli pogodzeni. Ale każde z nas było uparte.

- Nie zastanawiałaś się czy ja naprawdę znam tych kolesi, z którymi Cię umawiałem?

- Wiedziałem, że tu jest jakiś haczyk. Ty nie umiesz być szczery kretynie.

- Z Twoich ust, to komplement.

- Dawno w mordę nie dostałeś…

- Założyłem Ci konto na portalu randkowym – mój wzrok mordował.

- Pojebało Cię?!

- Spokojnie! Nikt o tym nie wie.

- I tak Cię pojebało.

- Pisałem w Twoim imieniu.

- Nie znasz mnie.

- Ale mniej więcej znam Twoje zachowania. Chciałem być autentyczny.

- No z chomikiem trafiłeś w sam środek celu…

- Wypadek przy pracy. – Anders mi się udał.

- Anders… - westchnęłam przeciągle.

- Co z nim? Nie układa Wam się? – spytał zaskoczony.

 - A czy my byliśmy parą? Co on Ci mówił? – spytałam. Wiedziałam, że rozmawiają.

- Że tęskni za Tobą. I mówił, że wyznał Ci co nieco…

- I co ja mam zrobić? – podparłam się na dłoniach i spojrzałam przed siebie.

- A co czujesz?

- Lubię go, ale to nie jest to czego on oczekuje. Nie chce być z nim na siłę.

- To pogadaj z nim. To świetny koleś. Nie zasługuje na kłamstwo – wtedy mi zaimponował. Był spokojny, poukładany, empatyczny.

- Chyba masz rację – uśmiechnęłam się lekko. On ten uśmiech odwzajemnił. Było mi tak przyjemnie przez tą krótką chwilę…

- Co czułaś wtedy?

- Byłam… Rozanielona. W jakiś sposób mi wszystko poukładał tak na 100%.

- Co było dalej?

                Oprowadził mnie do domu i tyle. Z rana zadzwoniłam do Andersa i zaprosiłam do domu. Powiedziałam mu prawdę…

- Nie chcę Cię okłamywać. Nie zasługujesz na to.

- Zrywasz ze mną? – powiedział załamany.

- Nie zrywam. Nie byliśmy razem. Ale nie potrafię tak. Chcę żebyś był szczęśliwy z dziewczyną, która na Ciebie zasługuje. A nie z taką, która sama nie wie czego chce…

- Akurat – prycha. – Przecież wiedziałaś.

- Ale nie dopuszczałam tego do wiadomości.

- Ale będziemy dalej rozmawiać?

- Oczywiście! Jeśli nie masz mnie dość? Przepraszam – byłam szczera. Naprawdę było mi go żal.

- Nie masz za co. Ktoś mądry powiedział, że uczucia to takie bestie, które czasem przejmują nad nami kontrolę.

- I miał rację. Szkoda, że to nie dzieje się wzajemnie.

- Co było dalej?

- Wyszedł. Zostałam sama i poczułam się lżej.

- Co dalej? – ponowił pytanie.

- Zrobiłam coś mega głupiego…

- Zaczynam się bać… - telefon Toma zaczyna wydawać z siebie dźwięk. – Ester – dodaje i odchodzi.

                Nie podsłuchuję. To chyba coś ważnego, skoro nie chce rozmawiać tutaj. Patrzę przed siebie i czekam na jego powrót.

- Dzieciaki mają gorączkę. Musimy jechać do lekarza.

- Jasne. Wrócimy do tego – uśmiecham się grzecznie.

- Trzymaj się mała – czochra mnie  po głowie i biegnie do samochodu. Ja postanawiam jeszcze zostać.

                 

 ~

Daniel:

- Co z dzieciakami? – wchodzę do gabinetu. Jest po 23.

- Ospa. Mam nadzieję, że już miałeś.

- Tak – odpowiadam i siadam w fotelu.

- Dalej nie chcesz opowiadać?

- Im bliżej końca, tym bardziej się obawiam.

- Przecież wiesz, że znam zakończenie…

- Nie do końca było takie.

- A to ciekawe…

                Zadzwoniła do mnie z rana. Ale załatwiła mnie swoją prośbą.

- Czego chciała?

- Hasła i loginu na ten portal… A dopiero zerwała z Andersem. Nie rozumiałem jej. Zawsze, gdy mi się wydawało, że wiem, czego się spodziewać, ona robiła coś, co zwalało mnie z nóg.

- Przyjedź do mnie.

- Nie wiem czy to dobry pomysł…

- Wolisz szeptać, bo Twoja rodzina czai się pod drzwiami?

- Będę za 3 godziny…

                Po tym czasie zjawiła się. Ubrana w ładną sukienkę i trampki. Uczesana, umalowana…

- Cześć – rozpromieniłem się.

- Wejdź – zaprosiłem ją do środka. Sam miałem na sobie koszulę i wyjściowe jeansy. Czułem się jak na randce, ale wiedziałem, że ona nie. Dla niej to były zwykłe spotkanie.

- Przyniosłam ciasto – podała mi swój wypiek.

- Wiesz, że nie mogę…

- Wódki też Wam nie wolno. Więc idąc tym tropem, to możesz zjeść kawałek – odparła w swój naturalny sposób.

- Czego się napijesz?

- Soku, jeśli masz…

- Zaraz podam.

                Siedzieliśmy w salonie jak idioci. Podałem jej wszystko i pozwoliłem zacząć zabawę. Mnie strzelała krew, a ona świeciła oczami po tych wszystkich umięśnionych facetach.

- Czego się spodziewałeś? Że nagle oszaleje na Twoim punkcie?

- Tak. Bo skoro zostawiła Andersa i widziała że w jakiś pokręcony sposób ją lubię, to czemu nie?

- Bo Cię znała z tej najlepszej strony…

- Czemu nie szukasz sobie tutaj dziewczyny?

- A czemu Ty szukasz sobie tutaj faceta?

- Dla zabawy – odparła.

- No właśnie. A ja nie chcę się już bawić. Mam dość pomału…

- Nie poznaję Cię! Naprawdę powiedziałeś coś takiego?!

- A co? Siedziała przede mną dziewczyna, za którą szalałem i nie chciałem nic innego.

- A ona?

- Dobrze się czujesz? – położyła dłoń na moim czole. – Gorączki nie masz.

- Naprawdę myślisz, że do końca życia chcę łazić po klubach, chlać i sypiać z przypadkowymi dziewczynami?

- Do tej pory myślałam, że tak. Ale wyprowadzasz mnie z błędu.

- Dobrze. Może w końcu zaczniesz wierzyć, że się zmieniłem – na jej twarzy zagościł niepokój. Odwróciła wzrok i dalej wertowała strony.

- Co sądzisz o tym? – po chwili wskazała rozebranego do pasa bruneta.

- Jeśli Tobie odpowiada? – odpowiedziałem chamsko.

- Piszemy! – potarła rękoma i kliknęła okienko wiadomości.

- I tak siedziałeś i się gapiłeś?

- Oczywiście, że nie! Poszedłem do toalety, a potem posprzątałem naczynia.

- A ona?

- Pisała w najlepsze, chichrając się pod nosem.

- Zagotowałeś się w środku…

- Parowało mi z uszu. Ale to i tak nie było najgorsze.

- Daniel… - lubiłem jak wypowiadała moje imię. Wcale nie brzmiało tak okropnie jak Tande.

- Tak? – wychyliłem się z kuchni.

- Mam do Ciebie prośbę – zrobiła maślane oczka.

- Słucham – uśmiechnąłem się i usiadłem obok niej.

- Poszedłbyś ze mną na randkę?

- Że co?!

- No wiesz, z oprzyrządowaniem. Pozwolę Ci nawet wsadzić mikrofon między cycki…

- Nie.

- Dlaczego?! Bo już Ci to nie sprawia frajdy?! Jak nie bawisz się, to już nie pomożesz?!

- A skąd wiesz, że on jest w porządku?

- Jest miły, sympatyczny, przystojny, na dodatek też dopiero zaczął pisać z obcymi dziewczynami.

- A co się stało? Jemu też brakuje rozrywki? – prychnąłem.

- Jego dziewczyna zostawiła go dla innego.

- O której? – dałem za wygraną. Przynajmniej miałem ją na oku.

- 19. Tam gdzie zawsze.

- Ostatni raz! – powiedziałem szorstko.

- Dziękuję – rzuciła mi się na szyję i pocałowała w policzek.

- Ty miałeś tętno 100/200 z miłości, a ona 100/200 z radości…

- Do teraz żałuję, że się zgodziłem.

- Wiesz. Oko za oko…

- Ja chciałem tylko jej. Być z nią. Być szczęśliwy…

- Nie każda historia jest komedią romantyczną. Nie każde spojrzenie jest przejawem miłości. Nie każdy dotyk mówi, że to właśnie Ty jesteś brakującym ogniwem czyjegoś życia…

- Skąd bierzesz te cytaty? – prycham.

- Mówiłem Ci, że chciałem studiować literaturę? Ale rodzice się zbuntowali. I odpuściłem pisanie.

- Tutaj spełniasz się w punkt.

- Masz siłę na opowiedzenie randki?

- Spróbuję…

                Pojechaliśmy tam. Przed restauracją uzbroiłem ją odpowiednio. Wyjątkowo trzęsły mi się dłonie przy tych podstawowych czynnościach. Jakbym pierwszy raz dotykał dziewczyny.

- Bo pomyślę, że podobam Ci się w tej sukience – powiedziała figlarnie.

- Nie wyobrażaj sobie za dużo słoneczko – puściłem jej oczko.

­- Nie chcę wiedzieć, w jakim stanie byłeś.

- Miała tak cholernie seksowną, czarną koronkową sukienkę, że ledwo opanowałem się, by się na nią nie rzucić. Nie wyglądała jak wystraszona lebioda. Wyglądała jak przepiękna, pewna siebie, dojrzała kobieta…

- Myślisz, że mu się spodobam?

- Wyglądasz zjawiskowo – odpowiedziałem. – Gotowe. Sprawdź.

- Tande to już nie jest taki głupi wieśniak – uśmiechnęła się zalotnie. Och moja wyobraźnia…

- Czym sobie zasłużyłem na ten komplement?

- Bo nie uciekłeś -  uśmiechnęła się.

- Współczuję Ci. Ona naprawdę nie widziała, że ją kochałeś…

- Nie miała prawa. Nie pozwoliłem jej…

- Idę – powiedziała twardo.

- Powodzenia. Ja wejdę za chwilę  - wyszła szybko. Ja wysiadłem i zamknąłem samochód. Poczekałem, aż usiadła i wszedłem. Patrzyłem uważnie na tego gościa i nagle mnie olśniło…

- Ty skurwielu! – facet wstał i wziął mnie za fraki.

- Felix? O co tu chodzi?!

- Ten skurwiel odbił mi dziewczynę. Przespał się z nią i rzucił. Myślałeś, że Cię nie znajdę, co? – nie miałem czasu odpowiedzieć. Dostałem w mordę…

*****

Cześć.
Z okazji małego jubileuszu.
Nie zabijajcie (o ile ktokolwiek został ;))
Na razie nie wracam.
Za to Oni tak ;)