2. Czasem próbujemy nie dostrzegać problemów innych, bo zwyczajnie wiemy, że nie będziemy mogli znieść dodatkowego ciężaru na duszy

*****

Marthe:

                Leżałam na łóżku i czytałam jakąś książkę. Wtedy usłyszałam swój telefon i o mało nie dostałam zawału. Prawie nigdy nikt do mnie nie dzwonił kiedy byłam w domu. Wychodząc, to owszem. Mama. Bo ciekawiło ją gdzie jestem. Ale w domu? Dlatego byłam taka zaskoczona.

                Spojrzałam na wyświetlacz i zamarłam. To była wiadomość od Daniela…

- Co napisał? – dzisiaj Tom jest jakiś nerwowy. Od samego wejścia na wszystko krzywo patrzy.

- Że stoi pod moim domem. Mam 15 minut, żeby się zebrać, inaczej wejdzie i przywita się z domownikami.

                Wiedziałam, że lepszym wyjściem będzie dobrowolne zejście. Mama zrobiłaby mu pranie mózgu. A potem śmiałby się z rok z kolegami, że nadal jestem nienormalną, zakompleksioną córeczką mamusi. Byłam ubrana w swój ukochany sweter i ciemne leginsy. Ubrałam tylko trampki i wzięłam telefon. Na dole założyłam szybko kurtkę i szalik i powiadomiłam rodziców, że zaraz wracam. Ich mina była bezcenna.

                Na zewnątrz zobaczyłam że czarny, świeżo umyty Mercedes stoi na moim podjeździe. Wsiadłam do niego bez zastanowienia.

- Dobrze się czujesz? – byłam na niego wściekła. Nawet na niego nie patrzyłam. – Co Ty sobie wyobrażasz?!

- Uspokoisz się? – wybuchnął śmiechem. Zamilkłam. Spojrzałam w okno. Moim rodzicom o mało się głowy nie poukręcały od wyglądania z kim siedzę w samochodzie.

- Zaraz pomyślą, że handluję prochami. Albo planuję jakiś rabunek – odparłam zażenowana.

- W takim razie jedziemy stąd – uśmiechnął się tajemniczo. Wyglądał jakby serio był na prochach.

- Dokąd pojechaliście? –  Tom wyraźnie się poruszył.

- Do portu… - wzdycham ciężko.

- Do portu… - mlasnął pod nosem i znowu zamilkł.

                Zajechaliśmy na parking przy porcie. Na początku mnie zamurowało. Bo po co miałby mnie tam wywieźć?

- Nie bój się – powiedział szeptem. Wzdrygnęłam się. Nie dość, że wyglądałam jak siedem nieszczęść, bo praktycznie byłam w piżamie, nieumalowana, w rozwalonym koczku na głowie, a obok mnie siedziała odpicowana gwiazda Norwegii.

- O co chodzi?

- Chodź – uśmiechnął się i wysiadł. Po chwili drzwi od strony pasażera się otworzyły i zobaczyłam jego szczupłą dłoń. Nie wiedziałam zbytnio co robić. Zaufać, że nie wrzuci mi do wody i nie będzie spokojnie i z obłędem w oczach oglądał jak się topię, czy stanowczo odmówić i poprosić, by mnie odwiózł.

- Dokąd poszliście? – skierował swój wzrok na kamienicę obok.

- Skąd wiesz, że się zgodziłam? – mówię zaskoczona. – Jeśli nie chcesz mnie słuchać, to powiedz. Chętnie pójdę już… - mówię w odpowiedzi na kierunek jego spojrzenia.

- Ja Cię cały czas uważnie słucham… - to dopiero druga wizyta, ale już mam go serdecznie dość.

                Chwyciłam jego dłoń i wysiadłam z pojazdu. Od razu się wyrwałam z tego cholernego uścisku. Ręka mnie wręcz piekła. Szedł chwilę przede mną i poprosił, bym usiadła na ławeczce opodal. Podkuliłam nogi i objęłam je rękoma. Chyba chciałam się jakoś schować przed nim.

- Dlaczego nie masz faceta? – spytał mnie prosto z mostu. Spojrzałam na niego przerażona.

- Jeśli masz mi zadawać głupie pytania, to lepiej chodźmy stąd – wywróciłam oczami.

- Chciałbym Ci pomóc – prychnęłam głośno. Z tego wszystkiego okoliczne ptaki odleciały wystraszone.

- Nie możesz mi pomóc. Chyba, że ta pomoc polega na zrobieniu ze mnie pośmiewiska. Mało Ci, Tande? – chciałam już iść. Choćby na nogach.

- W ramach rekompensaty. Myślałem nad tym i chciałbym… - zawahał się. Był dziwny tamtego wieczora. Kompletnie go nie rozumiałam. Raz ujarany ziołem, raz przygaszony. Jakby dwie osoby w jednym ciele…

- Zadziwiająca pamięć – zauważył Tom. Wykrzywiam usta w grymasie.

- Te szczegóły pamiętam najdokładniej… - spoglądam ze wstydem na moje spocone dłonie.

- Bo?

- Musisz tyle pytać? – właściwie już krzyczę.

- Odpowiedz na moje pytanie. Sama doskonale wiesz z czym masz problem, ale nie chcesz się do tego przyznać przed samą sobą. Nad tym tu pracujemy – biorę głęboki wdech.

- Tande jest… Był… Jedyną postacią w moim życiu, z którą mam jakiekolwiek dobre wspomnienia…

- Co chciałbyś?

- Chciałbym Ci pomóc. Właściwie wpadłem na to dzisiaj. W kawiarni – dodaje, widząc mój pytający wzrok.

- Załóżmy, że rozważam propozycję. O co chodzi? – nie wiem co mną kierowało. Ufać frajerowi, którego znam tylko ze złych rzeczy.

- Ja będę Ci wyszukiwał odpowiednich facetów, umawiał na randki, a Ty się będziesz z nimi spotykać – znowu wrócił pan ujarany.

- Nie ma mowy! Jeszcze jakiegoś mordercę, albo gwałciciela mi załatwisz!

- Będę chodził z Tobą – dodał spokojniej.

- Jak przyzwoitka? Będziesz siedział obok i trzymał mnie za rękę? – prychnęłam.

- A chciałabyś? – wytknął mi język. Zrobiło mi się dziwnie… Gorąco.

- Nie! To nie byłoby normalne. Co by taki facet pomyślał? Jak ktoś miałby mnie wziąć na poważnie?

- Siedziałbym gdzieś w kącie i mówił do Ciebie. Miałabyś słuchawkę w uchu i mikrofon przy biuście. Tyle – aż za tyle.

- I może mi ten mikrofon jeszcze wsadzisz sam… - wywróciłam oczami.

- Mógłbym, gdybyś poprosiła – uśmiechnął się figlarnie.

- A co z tego będziesz mieć?

- Przebaczone grzechy młodości i czyste sumienie – wyglądał poważnie i jakby serio to miał na myśli…

- Więc się zgodziłaś? – okno nadal było ciekawsze. Spojrzałam i jednak nic mnie nie zainteresowało.

- Chciałam zaszaleć. Zrobić coś innego. Pokazać przede wszystkim sobie, że potrafię. Miałam dość chomąta na szyi.

- I co dalej? – w końcu spogląda na mnie. Czuję się jak mała dziewczynka.

                Następnego ranka, tuż po przebudzeniu żałowałam swojej decyzji. Dopadły mnie olbrzymie wątpliwości i pomyślałam, że jeszcze jest czas, by się wycofać. Zadzwoniłam więc do Ingrid, mojej przyjaciółki. Porozmawiałyśmy i…

- Opowiedz – przerywa mi. Nagle się mną zainteresował?

- Miało być tylko o mnie i o nim.

- Ale ta rozmowa też dotyczy tej relacji.

- Nie sądzę… - mówię zmieszana.

- Nalegam – jaki się zrobił nagle stanowczy.

                Wybrałam numer przyjaciółki. Najpierw odezwała się sekretarka, co mnie specjalnie nie dziwiło. Przecież modelki są zwykle zajęte. Ale wiem też, że oddzwoni. I nie myliłam się. Dziesięć minut później leciałam biegiem z toalety, ze szczoteczką do zębów w buzi, by ją złapać.

- Cześć kochanie! – słyszałam jej radosny głos. Pewnie była gdzieś na jakiś Hawajach.

- Cześć! Co słychać? – próbuję zacząć neutralnie. Odkładam szczoteczkę na chwilę.

- W porządku. Jestem w Kalifornii! – byłam blisko. – A teraz mów co się dzieje – zachichotała. Znała mnie jak mało kto.

-Tande… - to nazwisko było dość popularne w naszym słowniku.

- Spotkaliście się?! – pisnęła.

- Skąd ta euforia? – spytałam zaniepokojona.

- Spotkałam gnoja parę razy. Nie mówiłam Ci, bo wiedziałam, że nie będziesz słuchać – i miała rację.

- Zrobił się miły…

- Wiem. Zauważyłam. I powiem Ci, że serio się zmienił.

- Nie ufam mu nadal.

- Ale nie dzwonisz, żeby mi powiedzieć, że go widziałaś i powiedział Ci cześć, prawda?

- Zaproponował… Nie, Ingrid! To żenujące! Po co ja się zgodziłam?! Kto tak robi?! – usiadłam na łóżku i nerwowo kręciłam się na nim.

- Ale co? Oświadczył Ci się, że tak panikujesz? – bezczelnie się ze mnie śmiała.

- To nie jest śmieszne… - powiedziałam przez zęby.

- Jest! To co zrobił nasz szczypiorek?

- Zaproponował, że załatwi mi randki…

- Co?! – słyszę jak szum ludzi wokół niej nagle zanikł. Chyba wszyscy się zdziwili jej reakcją, bo zrobiło się bardzo cicho.

- Powiedział, że w ramach wynagrodzenia win, chce umawiać mnie na randki z obcymi kolesiami, a on będzie siedział w tym samym lokalu, podsłuchiwał przez mikrofon umieszczony pomiędzy moimi cyckami, a w uchu będę miała słuchawkę, przez którą będzie mi pierdolił co robić! – powiedziałam na jednym wydechu.

- O kuźwa!

- No właśnie…

- Zgodziłaś się mam nadzieję?! – pisnęła mi do ucha.

- Myślisz, że to dobry pomysł?

- Tak. Chyba jedyny słuszny. Przecież widzę, znaczy znam Cię na tyle, że wiem co się z Tobą i Twoim życiem dzieje…

- Koniec – mówię.

- Cóż. Tak sobie myślę… On się zjawił w odpowiednim momencie – celniej się nie dało.

- Tak. Zaczynałam wariować w domu. Rodzice mnie nie rozumieli. Miałam upierdliwego brata, który na każdym kroku przypominał mi, że nie mam przyjaciół i jestem sama.

- Chcesz o tym porozmawiać? – pyta.

- Nie. Zdecydowanie nie. W tym temacie mam do powiedzenia tylko, że potrzebowałam się uwolnić z ich…. Opieki?

Na swój sposób się mną opiekowali. Bo mama dostawała ataku serca, gdy długo nie wracałam i wydzwaniała do mnie, gdy dobijała 22 na zegarku… W sytuacji, gdy już serio gdzieś wyszłam ze znajomymi ze studiów, było mi zwyczajnie wstyd. Wyciszałam telefon i udawałam, że idę do toalety i oddzwaniałam. Tata ciągle pracował, więc czasu nie było. Nawet na rozmowę. Właściwie nie wiem jaki on jest. Nie pamiętam, bym kiedyś rozmawiała z nim o czymś poważnym. Czy zwierzała się. Mama to samo. Zupełnie jakby między nami był jakiś mur, którego nie da się przeskoczyć…Brat był młodszy, więc wszystkie wyłapane błędy wychowawcze na moim przypadku, nie były u niego powielane. Zawsze był zabawniejszy, śmielszy, miał więcej znajomych…

- Zazdrościłaś mu?

- Tak – odpowiadam krótko i smutno.

                Zazdrościłam. Bo mama nie czepiała się go jak mnie. Czasem się czułam, jakbym to ja była tą młodszą. Z reguły uważano mnie za głupszą, nieporadną, niezaradną. Siedzącą z nosem w książkach, albo z głową w chmurach. Ta zazdrość mnie niszczyła. A najgorsze było to, że on na każdym kroku mi przypominał, jak samotna jestem. I oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie zrobiła odwetu. Mimo wszystko i tak to zawsze była moja wina...

- Nigdy nie zauważyli?

- Nie wiem. Nigdy ich nie zrozumiem…

                W domu musiałam wszystko ogarniać ja. Wracałam z uczelni i musiałam zająć się obiadem, posprzątać dom, zrobić zakupy i dopiero mogłam się uczyć. Najgorzej było, jak miałam więcej wolnego. Wtedy byłam ich służącą. Jakby mi płacili i wymagali posłuszeństwa. Ale nie miałam nic z tego. Nawet dziękuję. Wręcz były wieczne żale i pretensje, że coś wyszło nie tak jak powinno. Ale miałam 21 lat! Nie mogłam niczego umieć idealnie, skoro nikt mi tego nie pokazał…

- Nie płacz – Tom siada obok mnie. Podaje mi paczkę chusteczek i dotyka mojego ramienia. Nie wiem kiedy łzy opuściły moje oczy…

- Przepraszam… Ja zwyczajnie…

- Chyba to był prawdziwy początek opowieści.

- Chyba tak… - nie hamowałam już więcej łez. Pozwoliłam im płynąć.

***

Daniel:

                Tom zadzwonił dość późno. Poprosił, bym przyjechał prosto do jego mieszkania. Cały dzień byłem niespokojny. Ciekawił mnie dalszy bieg wydarzeń. Co takiego powiedziała mu Marthe. Im dalej w las z tą chorą sytuacją, tym bardziej się podpalałem.

                Po 23 pukałem do drzwi. Jego dzieci już pewnie spały i nie chciałem mieć na sumieniu tych trzech rozkosznych robaczków.

- Wejdź – Ester, jego żona, wpuściła mnie do środka.

- Przepraszam, że tak późno, ale dopiero do mnie za…

- Wszystko wiem – kładzie dłoń na moim ramieniu. Uśmiecha się lekko. – Jest w gabinecie.

                Przemierzam nerwowo krótki korytarzyk w jego domu. Tutaj jest tak spokojnie i przytulnie… Chciałbym chyba kiedyś mieć taki dom.

- Wejdź – kiwa dłonią, gdy mnie widzi.

- Co się stało? – widok Toma, z kieliszkiem brandy w dłoni, to prawdziwa rzadkość.

- Ona jest bardziej poraniona niż mi się wydawało…

- Co to znaczy? – proponuje mi trunek, ale odmawiam. Przyjechałem samochodem.

- Wiedziałeś o jej sytuacji w domu?

- Tata coś wspominał, że rodzice wiecznie pracowali, a oni najpierw wychowywali się przez nianie, a potem jakoś sobie radzili… Nie wiem, nie interesowało mnie to.

- Czasem próbujemy nie dostrzegać problemów innych, bo zwyczajnie wiemy, że nie będziemy mogli znieść dodatkowego ciężaru na duszy… - mówi po chwili przerażającej ciszy. Wpatruje się przed siebie i nie reaguje na żaden bodziec.

- Co masz na myśli? – byłem przerażony.

- Rodzice wychowali w niej strach do życia, wstręt do samej siebie. To dziw, że ona nigdy nie wylądowała w szpitalu po próbie samobójczej. Nikt jej nigdy nie pokazał, jak wygląda miłość. Ta bezgraniczna. Wszyscy naokoło dorastali pewnie w kochających rodzinach, mogli im ufać, a ona ciągle była sama ze sobą…

- Nie wiedziałem… - było mi wstyd, że ja jej dokładałem do koszyka zmartwień siebie.

- Nikt pewnie nie wiedział.

- Czułem, że była samotna.

- Co czułeś wtedy w porcie? – nagle zmienia temat. To jedna z tych cech, której w nim nienawidzę.

- Nie rozumiem? – gubię się. Terapeuta powinien raczej wszystko wyjaśniać.

                Zaproponowałem jej pomoc. Wręcz rozpaczliwie pragnąłem komuś pomóc. Żeby nie czuć się pustym. Pomyślałem, że założę jej konto na portalu randkowym i zacznę jej szukać facetów. To chyba było uczciwe. Bała się. Pamiętam jej przerażony wzrok, jakby przede mną siedziała. To było takie…

- Magnetyczne? – unosi brew.

- Coś od dziecka mnie do niej ciągnęło. Już wtedy była wyjątkowa…

                Pamiętam to uczucie, gdy chwyciłem jej dłoń. Jakby mnie przeszyło tysiące iskier. Jakby mnie popieścił prąd… Czułem, że nigdy się od niej nie uwolnię. Wręcz nie chciałem.

                Kiedy byłem młodszy, to pamiętam, że licytowaliśmy się między sobą, kto kim zostanie. Ja od zawsze chciałem być skoczkiem. Inni piłkarzami, narciarzami, biegaczami. Ona zawsze siedziała na ławeczce z książką. Nigdy nie reagowała na nasz śmiech. Tylko książka i ten jej własny świat. Kilka razy dostała piłką, czy papierkiem, ale nigdy nie krzyczała, nie ganiła. Przyzwyczaiła się. Przecież nie reagowaliśmy. Lepiej było się nie narażać. Koleżanki też zwykle jej dopiekały. Bo była trochę większa od nich. Wszystkie szczupłe blondynki, a tu nagle ona. Brunetka o ślicznych zielonych oczach. Dokuczałem jej, bo nie chciałem się wyróżniać. Nie chciałem uchodzić za obrońcę „tej małej grubaski”…

- Nie chciałeś zabawić się w rycerza i jej pomóc?

- Nie. Bałem się…

                Byłem dość lubiany. Dziewczyny za mną szalały i nie chciałem tego psuć. Znaliśmy się. Od przedszkola na siebie wpadaliśmy. Zawsze w jednej grupie lub klasie. Potem, w gimnazjum, wyprowadziliśmy się do Drammen. Ona ponoć niedługo po nas przeniosła się do Oslo. Wtedy kontakt się urwał. I gdy ją spotkałem w tym markecie, wiedziałem, że mam prawdopodobnie tylko jedną szansę.

- Nie dziwię się, że Ci nie ufała.

- Sam się sobie dziwię, że zgodziła się na te randki…

- Chciała desperacko coś zmienić. Chciała nauczyć się kochać…

- Szkoda, że tak późno to zrozumiałem…

*****

Cześć :D

Miało być za tydzień. Jest dzisiaj.

Przypływ jakiejkolwiek weny następuje zwykle, gdy mam dużo nauki. 

Nie jestem zadowolona, ale nie jest najgorzej.

Następny za około 2 tygodnie (jeśli ktoś czeka) ;)

Poniżej ankieta, zapraszam :D
Byłabym wdzięczna, gdybyście wpisały w komentarzu, czy chcecie być informowane :D

Czekam na opinie :))

P.S. Mam małe pytanko. Ostatnio wróciła do mnie miłość do F1 (w końcu!!!)
Mam do Was prośbę. Znacie jakieś opowiadania o tej tematyce?
Błagam, pomocy. Cierpię na niedobór Vettela i spółki :D

Buziaki :*